In je eentje op fietsvakantie: ‘ik heb nog steeds afkickverschijnselen’.

Tessa Yanover fietste deze zomer een solotocht van 560 kilometer door Limburg. Maar zónder telefoon of GPS. Onderweg kwam ze van alles tegen: gratis slaapplekken bij mensen in de achtertuin, kilometers Limburgse natuur, én zichzelf . ‘Les één: fiets zonder verwachtingen’, zegt Tessa lachend. 

Tekst: Laura Dekens

Zonder GPS tóch de weg vinden

Natuurlijk verdwaal je ook als je vooraf goed gekeken hebt naar je fietsroute. Waar anderen haar onderweg voorbij zoefden op elektrische fietsen met pratende GPS: ‘hier rechts afslaan, dan links aanhouden’, is Tessa afhankelijk van haar kaarten, bordjes langs de weg en vriendelijke voorbijgangers. Zonder smartphone moet je namelijk goed om je heen kijken om te bepalen waar je bent: ‘Mensen gaan ervan uit dat je gewoon een smartphone bij je hebt en zijn verbaasd als je hen om de weg vraagt. Maar ik ben nog nooit iemand tegengekomen die mij niet wilde helpen.’ 

Kilometers niemand tegenkomen

Fietsen werkt verslavend als je een mooie route hebt, vertelt Tessa: ‘Je wilt steeds ontdekken wat er om de hoek tevoorschijn komt, dat maakt een fietstocht zo leuk’. Ze was verbaasd over de stukken die ze fietste zonder iemand tegen te komen. ‘Je zou denken dat Nederland vol is. Maar je kunt nog steeds kilometers fietsen zonder iemand tegen te komen.’  Die momenten vond ze dubbel. ‘Ik hunkerde naar nieuwe landschappen en autoluwe plekken. Maar zonder telefoon of muziekje heb je geen afleiding. Als ik lange stukken tegen de wind in moet fietsen, dan begon ik te malen. Voordat je hoofd leeg is moet je eerst door alle zooi heen.’ 

Foto: Tessa Yanover

Uitdagingen

Lange stukken fietsen met tegenwind is niet de enige manier om jezelf tegen te komen. Tessa vertelt: ‘Het is een leuke uitdaging om het avontuur aan te gaan en te ontdekken hoe je omgaat met onverwachte situaties’. Zo raakte ze een keer haar oude Nokia én de weg kwijt terwijl er noodweer dreigde. ‘Toen heb ik ergens aangebeld waar ik eten kreeg en mocht opwarmen. Uiteindelijk heb ik samen met die mensen mijn telefoon weer teruggevonden en fietsten ze met me mee naar mijn kampeeradres, dat was ontzettend lief. Gelukkig bleek de camping maar één kilometer verderop te zijn.’ 

Behoefte aan contact

Haar ouders waren wat minder blij met haar solo-onderneming: ‘ik begon mijn fietstocht door Limburg, vlak nadat er in Nederland een ernstig misdrijf in het nieuws was geweest. Met mijn ouders sprak ik twee contactmomenten per dag af om hen op de hoogte te houden van hoe het ging’. Vaak hadden ze wel vaker dan twee keer per dag contact. ‘Dat vond ik fijn, omdat ik alleen fietste miste ik af en toe iemand om geluksmomenten mee te delen.’ Toch zou ze het zo nog een keer doen, een fietsreis naar Spanje staat nog op haar lijstje. 
 

Dit interview is gemaakt in samenwerking met Genoeg, het tijdschrift over duurzaam leven, en is ook daar te lezen.